Βίος και πολιτεία των Ναϊτών Ιπποτών

από τον Κωνσταντίνο Μπούρα

Οι «φτωχούληδες του Θεού» που συνόδευαν με ασφάλεια τους προσκυνητές στους Αγίους Τόπους κι είχαν δώσει όρκους αγνότητας, πίστης κι αφοσίωσης, κέρδισαν με τα χρόνια την εμπιστοσύνη των Χριστιανών κι έγιναν οι θεμελιωτές του τραπεζικού συστήματος της Ευρώπης, αφού χρησιμοποίησαν την «επιταγή» αντί ρευστού και δανειοδότησαν τόσο τον Παπική Έδρα όσο και τον Βασιλέα της Γαλλίας. Αυτή τους όμως η δραστηριότητα συγκέντρωσε μεγάλη δύναμη στο Τάγμα τους, κάτι που επέσυρε τον φθόνο και τον ανταγωνισμό των κοσμικών εξουσιών. Σε συνδυασμό με τις πληροφορίες που απέκτησαν και την Αρχαία Γνώση που κατέκτησαν, αφού είχαν πρόσβαση τόσο σε χειρόγραφα όσο και προφορικές μαρτυρίες, τους γιγάντωσαν σε τέτοιο βαθμό ώστε να τους ανήκουν ολόκληρες περιοχές στρατιωτικής σημασίας και ο Μάγιστρος να συγκεντρώνει εξουσίες Δεσπότη και φεουδάρχη, όντας στην ουσία στρατηγός και περιφερειάρχης. Όσο για τον Μεγάλο Μάγιστρο αυτός λειτουργούσε ως αρχηγός κράτους με γαίες διεσπαρμένες ανά την Μεσόγειο. Η κοσμική εξουσία των Ναϊτών Ιπποτών φαίνεται κι από τις Παπικές Βούλες (όπως η Omne Datum Optimum) που τους μεταβίβαζαν την εξουσία του φοροεισπράκτορα και όχι μόνον. Είχαν το δικαίωμα να εισπράττουν εκ μέρους του Βατικανού τον φόρο της δεκάτης στις περιοχές που επόπτευαν. Μέσα από τις Σταυροφορίες έγιναν σημαντικός μοχλός άσκησης διεθνούς πολιτικής. Εξαπλώθηκαν σταδιακά σε Ανατολή και Δύση, ενσωμάτωσαν κληρικούς κι αριστοκράτες, γαιοκτήμονες και στρατιωτικούς. Η κάθετη ιεραρχία και η πυραμιδοειδής δομή του στρατιωτικού αυτού πανίσχυρου Τάγματος, ενισχύεται και θεοκρατικώς όταν κερδίζουν την υποστήριξη του Αγίου Βερνάρδου του Κλερβό, που ήταν κι αναμορφωτής του μοναστικού τάγματος των Βενεδικτίνων. Αυτό που δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε σήμερα, όταν, χάρη στην Τεχνολογία, έχουν καταλυθεί τα σύνορα κι οι αποστάσεις και μπορεί κανείς να «βρεθεί» ηλεκτρονικά (με εικόνα και ήχο) παντού, ήταν η ανάγκη των γιγαντωμένων μορφών άσκησης εξουσίας να έχουν έμπιστους τοποτηρητές παντού. Και ποιος θα ήταν καλύτερος θεματοφύλακας του Νόμου και της Τάξης από ορκισμένους μοναχούς-πολεμιστές; Ο εξ Ανατολών κίνδυνος του Ισλάμ, η πανάρχαιη αντιπαλότητα Μήδων-Ελλήνων, θεοκρατικής Ασίας και ελληνορωμαϊκής Ευρώπης, μεταφέρθηκε και στα χρόνια της επικράτησης της χριστιανικής θρησκείας ως πόλεμος και διαμάχη μονοθεϊστικών θρησκειών. Σε αυτή την διαρκή κι ασίγαστη αντιπαλότητα, οι Ναΐτες λειτούργησαν ως κυματοθραύστης και πολεμική πολιορκητική μηχανή για να εξασφαλίσουν την ενότητα του χριστιανικού κόσμου. Οι «Στρατιώτες του Χριστού» (Milita Christi) γρήγορα ξέφυγαν από τον αυστηρό έλεγχο του Πάπα και χρειάστηκε η επέμβαση του Αγίου Βερνάρδου που συγκάλεσε το 1128 μ.Χ. σύνοδο στην Τρουά της Γαλλίας όπου καθορίστηκε ο «Κανόνας των Ναϊτών», ένας όρκος με 72 άρθρα που κωδικοποιούν την μοναστική και στρατιωτική ζωή αυτών των ιδιότυπων πολεμιστών κι επιμένουν στην αγνότητά τους. Η συμβολική τους φτώχια κι αυταπάρνηση φαίνεται στο γεγονός ότι μοιράζονται ανά δύο το ίδιο άλογο.
Η πολεμική κραυγή των Ναϊτών Ιπποτών ήταν (κι εξακολουθεί να είναι σήμερα σε «ειρηνικούς» καιρούς): ” Όχι για μας Κύριε, όχι για μας, αλλά για την Δόξα του Ονόματός Σου ”  (Non nobis, Domine, non nobis, sed Nomini Tuo da gloriam).
Η ειρηνική διδασκαλία της Αγάπης του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού συνδυάστηκε με την άσκηση ευγενούς διπλωματίας, τη συμφιλίωση αντιμαχόμενων χριστιανών ηγετών, την διασφάλιση των συνόρων της τότε κατακερματισμένης Ευρώπης και στην χρηματοπιστωτική κάλυψη των προσκυνητών των Αγίων Τόπων.
Δεν υπάρχουν μαρτυρίες για μυστικές τελετές και μυήσεις. Υπήρχαν βέβαια βαθμοί στο ιπποτικό τάγμα: Ιππότες (Templars), Υπαξιωματικοί (Sergeants), Κτηματίες (Serving brothers – Rural brothers), οι χειρώνακτες τεχνίτες (frères de métiers) και οι Ιερείς-Στρατιωτικοί (Chaplains) που αποτελούσαν την πνευματική ηγεσία του τάγματος.
Παρ’ όλα αυτά που ακούστηκαν και γράφτηκαν κατά καιρούς μετά την εξόντωση της φανερής ηγεσίας των Ναϊτών από τον υπερχρεωμένο βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο τον Ωραίο, δεν υπάρχει ιστορική επαλήθευση των φημών για λατρεία του αρχαίου θεού Πάνα ως Μπαφομέτ, ούτε για συμμετοχή των ναϊτών σε οργιαστικές τελετές, θεσμοθετημένες ομοερωτικές πράξεις ή κάποια άλλη «αιρετική» αντιχριστιανική δραστηριότητα. Φυσικά, θα ήρθαν σε επαφή και με τους Εσσαίους και με τους Γνωστικούς, θα έγιναν στόχος των γήινων πειρασμών, όμως η αυστηρή δομή του Τάγματος, οι όρκοι αγνότητας, τα χριστιανικά ιδεώδη και η στρατιωτική πειθαρχία θα απέτρεψαν την εξάπλωση των όποιων μεμονωμένων φαινομένων απειθαρχίας, απόσχισης, αυτονόμησης, διαφθοράς.
Όσο για τη μυθολογία γύρω από το Ιερό Δισκοπότηρο και την διαιώνιση της βιολογικής αλυσίδας του Ναζωραίου μέσω της Μαρίας Μαγδαληνής, υπάρχει μια εκτεταμένη παραφιλολογία επί του θέματος, έχουν γραφτεί πολλά μυθιστορήματα, έχουν γυριστεί ταινίες, όμως δεν υπάρχει ακόμα καμία επιστημονική ιστορική επαλήθευση επί του θέματος. Απλώς, η μυθική δύναμη και η υπερσυγκεντρωτική εξουσία των ναϊτών, τους μετέτρεψαν στη λαϊκή συνείδηση σε αγγέλους-φύλακες-τιμωρούς κάθε αλλόθρησκου, αλλά και σε κατασκόπους που γνωρίζουν όλα τα μυστικά κι επιδίδονται σε διάφορες ίντριγκες κοσμικού κι εξωκοσμικού τύπου. Το υπερφυσικό στοιχείο, άλλωστε, είναι σημαντικό μέρος της μεσαιωνικής μυθολογίας, όπως φαίνεται από το κυνήγι των μαγισσών. Όποιος ήταν πολιτικά ανεπιθύμητος, ή γινόταν οικονομικά επικίνδυνος για τους κρατούντες, αρκούσε να χαρακτηρισθεί «αιρετικός» για να ριχτεί στην πυρά και να δημευθεί η περιουσία σου.
Η Ευρώπη του Μεσαίωνα, όπως και η σύγχρονη Ευρώπη ήταν αρένα άσκησης αντικρουόμενων συμφερόντων και η θρησκεία της Αγάπης δεν ήταν μέχρι τέλους ικανή και αναγκαία συνθήκη για τη διατήρηση της ειρήνης της ασφάλειας και της τάξης.
Οι σύγχρονοι Ιππότες, σε περισσότερο πνευματικό κι αναβαθμισμένο ρόλο, έχουν καθήκον να λειτουργήσουν ως «διπλωμάτες του Θεού της Αγάπης» και να εξασφαλίσουν την επιβίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τη διασφάλιση της ειρήνης σε όλον τον κόσμο, για το καλό του Ανθρώπου και για τη μετάβαση του γήινου πολιτισμού σε ένα ανώτερο επίπεδο εξέλιξης.